VYHODNOCENÍ MOBILITY

Kateřina:

1) Hlavní motivací mé účasti na pracovní mobilitě bylo rozšířit své zkušenosti s prací s imigranty od organizací, které mají letité zkušenosti s touto problematikou a vytvořené procesy dlouhodobé úspěšné integrace. Dalo by se říct, že Česká republika je teprve na začátku této cesty a pracovní mobilitu jsem hlavně vnímala jako inspiraci, sdílení příkladů dobré praxe. Co pro mě bylo zdaleka nejdůležitějším zjištěním, byl postoj pracovníků, dobrovolníků, kteří hodnotili přistěhovalectví jako oboustranně obohacující a inspirující proces pro jednotlivce či společnost místo toho, aby byly neustále ve veřejném prostoru zmiňovány jen problémy, které jsou s migrací spojeny. A to hodnotím jako správný směr, kterým je třeba v našem případě uchopit integraci ukrajinských přistěhovalců. 

2) Mým cílem bylo zmapovat podmínky návratu na trh práce a to u imigrantů - žen pečujících o malé děti, možnosti zajištění hlídání dětí v době zaměstnaní matek, možnosti rekvalifikace. Tato podpora je zajišťována dobrovolnickými organizacemi, které pracují s imigranty velmi komplexně a v rámci nabízených služeb pokrývají co nejvíce oblastí, které mohou být spjaty s riziky integrace. Osobně bych přínos pracovní mobility pro mě viděla zejména v těchto oblastech:
- zlepšení jazykových dovedností, sebedůvěra a samostatnost v komunikaci v cizím jazyce
- rozšíření možností využití digitálních dovedností pro podporu práce s imigranty
- lepší porozumění kulturním a náboženským odlišnostem
- rozšíření dovedností pro efektivní integraci imigrantů
- inspirace pro další možností získávání finančních zdrojů
- nové kontakty pro rozšíření spolupráce na podporu imigrantů 

3) Rozhodně nejsilnější moment přišel při náhodném setkání naší ukrajinské spolupracovnice a účastnice jazykového kurzu v organizaci APIC v Córdobě. Obě totiž pocházely ze stejného rodného města a měly prakticky stejný osud - před válkou prchly bez možnosti návratu, tj. neměly se doslova kam vrátit. Nejen emoce jejich setkání, ale moje pocity z některých lidských osudů mě často donutily se zamýšlet nad tím, že je naší povinností poskytnout pomoc lidem zasaženým nepřízní osudu. 

Alina:

1) Tato mobilita pro mě byla zdrojem velkého osobního růstu. Získala jsem nové poznatky, nápady, inspiraci a skvělé známosti. Cítila jsem, jak důležité je být součástí mezinárodního společenství, kde na vaší národnosti nezáleží,  víra, jazyk. Po této cestě jsem se vrátila domů s novou silou, motivací a vírou, že z malých nápadů se mohou stát velké změny.
Hluboce se mě dotkla atmosféra vzájemné podpory a upřímnosti ve skupině. Nejvýraznějším momentem byla možnost pozorovat, jak děti mohou svobodně vyjádřit důvěru a upřímné emoce bez obav z odsouzení. To je skutečný příklad toho, jak prostředí formuje člověka - a já chci tuto zkušenost přenášet dál!

2) Díky této mobilitě jsem získala mnoho inspirace a konkrétních nápadů, které mohu využít v naší organizaci. Už nyní pracuji na návrhu vzdělávacího kurzu pro migranty, zaměřeného na hledání zaměstnání, tvorbu životopisu a profesní orientaci. Tyto znalosti a dovednosti jsou pro nově příchozí klíčové a mohu je předávat v přístupné a motivující formě. Projekt mi také ukázal nové způsoby, jak pracovat interaktivně a s respektem k kulturní rozmanitosti, což přímo obohatí naši každodenní praxi.

3) Jedním z nejvýraznějších zážitků pro mě bylo setkání s vedoucí kurzů španělštiny ve městě Córdoba. Ve skupině lidí z různých koutů světa panovala atmosféra porozumění díky výuce pomocí obrázků a gest, které byly srozumitelné každému. Učitelka se podělila o tři klíčové principy úspěšného učení – úsměv, kresby a úcta ke každé kultuře. Tento přístup mě hluboce oslovil.
Nejdojemnějším momentem pro mě však bylo naprosto nečekané setkání s mou krajankou – emigrantkou, která odešla z Ukrajiny po tříleté okupaci jejího rodného města. I když jsme se neznaly, cítila jsem s ní okamžité hluboké spojení. V té chvíli jsem si znovu uvědomila, jak silné je pouto domova – i daleko od něj, mezi cizinci...

David:

1) De la movilidad en España me llevé, a nivel personal, una comprensión más profunda de la situación de las personas refugiadas y migrantes en el ámbito de la alfabetización digital. Me di cuenta de la importancia fundamental que tienen hoy en día las competencias digitales para la vida cotidiana y de lo difícil que puede resultar adquirirlas para quienes no solo carecen de experiencia técnica, sino a menudo también de conocimientos lingüísticos. Me influyó especialmente el énfasis en el enfoque humano, la paciencia y la empatía con los que trabajan los formadores. La movilidad reforzó mi convicción de que incluso una ayuda pequeña y bien dirigida puede tener un gran impacto, si responde a las necesidades reales de la persona. Esta experiencia me influyó no solo a nivel profesional, sino también humano: me enseñó a mirar el mundo más desde la perspectiva de los demás y a percibir las historias que hay detrás de cada persona.

2) Las experiencias adquiridas aportan un beneficio directo a mi organización de envío, especialmente en el trabajo con personas refugiadas y migrantes. Gracias a la movilidad obtuve inspiración concreta sobre cómo enseñar de manera eficaz competencias digitales básicas a personas sin experiencia previa, cómo trabajar con la barrera del idioma y cómo adaptar la enseñanza a distintos grupos de edad. También fueron muy valiosos los conocimientos sobre la obtención de equipamiento técnico y la cooperación con instituciones locales y empresas. Estas experiencias puedo transmitirlas a mis compañeros y aplicarlas en la planificación de actividades que fomenten la autonomía, la confianza en uno mismo y la inclusión digital de los grupos destinatarios en nuestro contexto local.

3) El momento más emotivo para mí fue el encuentro de un refugiado ucraniano con una de nuestras compañeras del grupo en un centro de Córdoba. Fue muy impactante observar cómo dos personas que se conocían de su lugar de origen se reencontraron, tras años y después de un desplazamiento forzoso, en un país extranjero, en un aula llena de otras personas refugiadas. Este momento simbolizó para mí la conexión del mundo, la humanidad y la esperanza incluso en situaciones vitales difíciles. Al mismo tiempo, me recordó que el trabajo con personas refugiadas no se basa solo en sistemas y proyectos, sino sobre todo en historias humanas y relaciones.

Yuliia:

1) З мобільності я винесла передусім глибший внутрішній спокій і впевненість у тому, що підтримка мігрантів — це не лише «оформлення документів» чи курси, а насамперед створення безпечного простору, де людина може знову видихнути і почати вірити, що вона впорається. В Іспанії мене дуже вразив людяний підхід працівників — їхня терплячість, природна повага та здатність бачити в людині цілісну особистість, а не «випадок». Як фахівчиня, яка працює з психічним здоров’ям і краніосакральною терапією, я ще раз усвідомила, наскільки важливу роль відіграє тіло: стрес, невизначеність і травма зберігаються в ньому, і без відчуття безпеки людям значно складніше навчатися й приймати рішення. Цей досвід вплинув на мене по-людськи — я ще більше повірила в силу маленьких кроків, м’якого контакту й підтримки, яка не тисне, а супроводжує.

2) Для нашої організації цей досвід став джерелом конкретного натхнення, як робити підтримку мігрантів більш чутливою і водночас практичною. Мене надихнуло поєднання цифрової підтримки з реальними життєвими ситуаціями — не «вчити комп’ютер», а допомагати людям вирішувати те, що для них справді важливо: реєстрація у лікаря, спілкування з установами, пошук роботи, орієнтація в системі. Також я звернула увагу на те, наскільки важливо чітко визначати ролі добровольців і самої організації — їхні права, обов’язки, межі й безпеку для всіх учасників. Це те, що можна ефективно застосувати і в нашому контексті — не лише для кращої організації роботи, а й для профілактики вигорання та створення більшого відчуття стабільності для клієнтів. У сфері психічного здоров’я я вкотре переконалася, що навіть дуже прості стабілізаційні техніки (дихання, заземлення, робота з нервовою системою) мають величезну цінність і можуть природно інтегруватися в повсякденну підтримку.

3) Найбільше в мені залишилася атмосфера центрів, куди люди приходили з цілком буденними потребами, але водночас було відчутно, який великий життєвий шлях стоїть за ними. Я бачила, наскільки важливо, коли з людиною не говорять «згори», а поруч — повільно, з повагою, без оцінювання. Сильним для мене був і цей контраст: хтось вирішує «лише» резюме або запис до установи, але під цим часто приховані втома, страх і досвід втрати дому. А що залишилося зі мною найбільше? Усвідомлення того, що допомога не завжди потребує великих жестів — інколи достатньо, щоб людина після довгого часу відчула себе бажаною у просторі, і саме з цього народжується сміливість зробити наступний крок.

Olha:

1) Ця мобіліта стала для мене дуже цінним і надихаючим досвідом. Я на власні очі побачила, як неприбуткова організація Prodiversa ефективно підтримує мігрантів та людей у складних життєвих ситуаціях – через курси іспанської мови, цифрової грамотності, соціальні консультації та навіть через створення робочих місць у соціальних підприємствах. Особливо мене вразив їхній цілісний підхід – поєднання освіти, соціальної допомоги й економічної підтримки. Я усвідомила, наскільки важливою є міжгалузева співпраця та надання інформації різними мовами. Отримані знання надихнули мене продовжувати свою професійну і волонтерську діяльність у Чехії, зокрема у сфері підтримки іноземців у фінансовій та соціальній орієнтації.

2) Під час мобілшти я виконувала завдання, пов’язані з вивченням фінансових послуг для мігрантів в Іспанії. Зокрема, я дізналась, що деякі банки відкривають рахунки навіть без постійного місця проживання, а замість ID можна надати документи про тимчасовий захист або дозвіл на перебування. Також я з’ясувала, що в центрах, подібних до Prodiversa, надаються безкоштовні фінансові консультації, допомога з податковими деклараціями, курси фінансової грамотності, консультації щодо прав працівників. Ці знання можуть бути корисними для нашої організації в Чехії – наприклад, при створенні подібних послуг, інформаційних матеріалів або співпраці з банками та держустановами.

3) Найбільше мене зворушив візит до спільнотного центру Puntos Vuela, де соціальна працівниця Кармен з великою відданістю допомагає мешканцям району – дітям, літнім людям, мігрантам. Там я побачила, як цифрові навички поєднуються з реальними життєвими потребами: створення резюме, пошук роботи, реєстрація до лікаря, подача податків тощо. Це був яскравий приклад того, як прості дії та доступ до базових знань можуть кардинально змінити життя людей, які перебувають у вразливому становищі.

František:

1) Cesta do Španělska mi výrazně změnila pohled na přistěhovalectví a jeho místo ve společnosti. Nejvíc mě překvapilo zjištění, že španělská společnost vnímá přistěhovalectví jako běžnou součást života, ne jako problém. To je velký rozdíl oproti České republice, kde se o tomto tématu často vedou vyhrocené debaty a je silně ovlivněno politikou. Přitom ve Španělsku je přistěhovalců víc než u nás, ale společenská atmosféra je klidnější a praktičtější.

Osobně jsem si uvědomil, jak je důležité v České republice aktivně měnit způsob, jakým se o přistěhovalectví mluví. Přistěhovalectví není výjimka, ale běžná součást lidské historie. Přistěhovalce bychom měli vnímat jako jednotlivce s vlastními příběhy, hodnotami, sny a rodinami – jako lidi, kteří hledají možnost důstojného života, kterou v domovské zemi neměli. Společnost by měla vytvářet podmínky pro jejich začlenění, protože úspěšně začlenění přistěhovalci přispívají společnosti stejně jako kdokoliv jiný.

2) Získané poznatky poskytly naší organizaci ucelený přehled o tom, jak fungují španělská dobrovolnická centra zaměřená na práci s přistěhovalci. Seznámil jsem se se způsoby jejich řízení, včetně toho, jak získávají dobrovolníky. Španělské organizace mají promyšlené způsoby oslovování různých skupin lidí prostřednictvim univerzit, komunitních center a sociálních sítí.

Věnoval jsem se především metodám výběru a školení dobrovolníků v prostředí, kde se potkávají různé kultury. Španělské organizace mají dobře sestavené programy, které učí dobrovolníky kulturní citlivosti, základům jazyků a psychické odolnosti. Jejich způsoby koordinace zahrnují systémy mentorování, pravidelné kontrolní schůzky a psychologickou podporu, která zabraňuje vyhoření dobrovolníků.

Srovnání finančního zajištění odhalilo, že španělské organizace mají rozmanitější přístup k získávání peněz. Kombinují veřejné dotace, spolupráci s firmami a sbírky přes internet. Tyto poznatky umožní naší organizaci zlepšit současné postupy a převzít osvědčené praktiky při práci s dobrovolníky i při získávání financí.

3) Nejsilnějším zážitkem pro mne bylo setkání s přistěhovalkyní, která ukázala neobyčejnou lidskou sílu v těžkých životních situacích. Tato žena, matka malého dítěte, prožila složité trauma – domácí násilí, sociální izolaci a nucený odchod z domovské země. Přestože měla extrémně málo peněz a musela se starat o malou dceru, našla v sobě sílu ukončit násilný vztah a odmítnout další špatné zacházení.

Její příběh ukázal paradox lidské síly: přestože čelila objektivně těžším životním podmínkám než většina Čechů, projevovala větší odhodlání, optimismus a víru v budoucnost. Byla rozhodnutá nejen přežít, ale aktivně budovat lepší život pro sebe i své dítě. Tento rozdíl mezi naší relativní životní stabilitou a jejím neúnavným bojem za důstojný život mi připomněl, jak privilegovaní jsme v českém prostředí, a současně ukázal skutečnou tvář lidí, kteří se přistěhují – nejsou to jen pasivní příjemci pomoci, ale aktivní tvůrci vlastních životních příběhů s potenciálem přispět do společnosti.